01. Pożar

"Pamiętacie, kiedy byliście małymi dziećmi i wierzyliście w bajki, marzyliście o tym, jakie będzie wasze życie? Biała sukienka, książę z bajki, który zaniesie was do zamku na wzgórzu. Leżeliście w nocy w łóżku, zamykaliście oczy i całkowicie, niezaprzeczalnie w to wierzyliście."

Dawid Podsiadło - Trójkąty i Kwadraty

          Czułem się strasznie ociężale, ale czego mogłem się spodziewać po trzygodzinnym siedzeniu na niewygodnym krześle z okropnym zgniłozielonym obiciem. Wpatrzony w ekran komputera, zastanawiałem się, dlaczego właśnie tak wyglądały całe moje wakacje. Odkąd pamiętam, początek letnich ferii uznawałem za najgorszy okres swojego życia – i tak niezbyt ekscytującego. Przez przezorną i wiecznie zapracowaną matkę nie mogłem wychodzić na zewnątrz, co tłumaczyła: „złym wpływem środowiska na jednostkę”.

          Prychnąłem pod nosem, kiedy usłyszałem, jak beznadziejnie to brzmiało. Jedyne, co źle na mnie działało, to ona, i zdawało się, że matka doskonale o tym wiedziała. Naprawdę myślała, iż odizolowanie od społeczeństwa wyjdzie mi na dobre? Dziwiłem się, jak mogła sobie pozwolić na wysłanie mnie do szkoły z internatem. Z pewnością umierała ze strachu. Ta, akurat.

          Z matką to zawsze było tak, że najbardziej zaangażowana w moje życie stawała się podczas kontroli opieki społecznej. Zazwyczaj wysyłali dwie osoby, które wchodząc do naszego domu, miały na twarzy taką samą obojętność, jaką zazwyczaj odszukiwałem na tej należącej do matki. Przerażająco spokojni pracownicy opieki społecznej rozglądali się po mieszkaniu, a następnie przepytywali i mnie, i przybraną matkę, choć co roku mówiliśmy to samo, jakbyśmy zdążyli nauczyć się zeznań na pamięć. Potem zagadywali tak długo, aż któreś z nas nie podziękuje za fatygę i zaproponuje kawy, której tak czy siak nie wypiją do końca. Nigdy nie zrozumiałem, dlaczego za każdym razem o nią proszą. Może była to jeden ze sprawdzianów, które musieliśmy przejść? Sam nie wiem.

          Oparłem się, znudzony, o niewygodne krzesło i odchyliwszy głowę, spojrzałem bezmyślnie w sufit. Naprawdę nie miałem zamiaru siedzieć całe wakacje w domu, choć na to się zanosiło, gdy patrzyłem na ciągle zapracowaną matkę – nazywaną przeze mnie Rackell, po imieniu. Ciągle gdzieś wychodziła, wymigując się od domowych obowiązków, a ja tkwiłem między czterema ścianami niczym w więzieniu z komfortowymi warunkami do życia. Gdyby nie przychodząca codziennie na godzinę wynajęta przez Rackell sprzątaczka, Muriell, na pewno już dawno zwariowałbym z samotności. Co dziwne, lubiłem tą dziwną, podstarzałą kobietę z ufarbowanymi na rudo włosami z siwymi witkami, które i tak przebiły się przez barwnik. Ponadto przychodząca od kilku lat sprzątaczka wydawała się być mi o dużo bliższa niż matka.

          Zerknąłem niespokojnie na zegar wiszący na przeciwległej ścianie, gdzie widniała godzina jedenasta, co oznaczało, że Muriell mogła wpaść lada chwila. Mimowolnie uśmiechnąłem się szeroko, ciesząc się jak głupi z powodu jej przybycia. Naprawdę lubiłem jej towarzystwo, choć za wszelką cenę starałem się nie dać tego po sobie poznać. Chyba każdy szesnastolatek zrobiłby to samo, bo w tym wieku nie chcemy pokazywać dobrych cech, a przynajmniej właśnie tak usprawiedliwiała to Muriell. Mówiła wtedy:

          - Nastolatki tak mają, że rośnie im testosteron, jak nie pokażą, jacy to są źli i okropni, ale tak naprawdę są dziećmi szukającymi własnej drogi. Każda matka powinna o tym pamiętać. – Moja o tym nie wiedziała.

          Wstałem z krzesła, po czym rozciągnąłem mięśnie, wyprężając się niczym kot, przez co usłyszałem ciche strzyknięcia kości. Kiedy wydawałem się na tyle giętki, by nie czuć się odrętwiały, minąłem próg gabinetu matki i ruszyłem korytarzem ku schodom. Kątem oka dostrzegałem nowoczesne czarno-białe obrazy w dziwnych, geometrycznych kształtach i białe ściany. Dziwiłem się Rackell, że idąc do łazienki, nie biegnie czym prędzej, przestraszywszy się ciemnych cieni, które ramy dawały  pod osłoną mroku. Nawet teraz – w oświetlonym korytarzu – miałem wrażenie, że afrykańskie czarno-białe totemy wpatrują się we mnie maniakalnie, dlatego czym prędzej przemierzyłem korytarz w kilku susach i pospiesznie zszedłem po schodach, robiąc więcej hałasu, niż zamierzałem. Wiedząc jednak, iż byłem całkowicie sam, nie przejąłem się tym zbytnio.

          Zaraz po wejściu na najniższy poziom domu, powitały mnie jasne beżowe ściany i masa wolnej, niezagospodarowanej przestrzeni. Złociste panele zakrywał jedynie biały dywan, który tworzyły wyłącznie idealnie wyczyszczone frędzle oraz ciemny stolik do kawy z dębu. Stał naprzeciwko śnieżnobiałej kanapy tworzącej zgrabne L. Ścian nie zdobił żaden obrazek czy chociażby doniczka z pozbawionym wody kwiatem, ponieważ matka sądziła, iż salon powinien być bezosobowym pomieszczeniem. Cóż, z pewnością ona sama także uważała się za bezosobową kobietę.

          Ruszyłem powoli do rzędu kuchennych szafek, które zakrywały w całości ścianę. Wyjąłem z nich duży brązowy kubek i wypełniłem go po brzegi świeżą, gorącą kawą. Upiłem łyk. Z każdym kolejnym kofeina coraz bardziej parzyła mnie w język. Ból ten sprawiał mi dziwną przyjemność, więc nie poprzestałem sączenia napoju.

          Nie wiedziałem, ile stałem w bezruchu, opierając się o dolną półkę. Moja głowa wydawała się dziwnie pusta i niepotrzebna. Nawet po usłyszeniu dzwonka do drzwi potrzebowałem dobrych pięciu minut, by otworzyć.

          - Witaj, kochanie – powitała mnie ciepło Muriell i poklepała czule po ramieniu. – Masz zamiar mnie dzisiaj wpuścić?

          Posłusznie przepuściłem kobietę, następnie podążając z nią do kuchni. Muriell nadawała domu za każdym razem całkowicie innej aury – w pogrążonym w półmroku i milczeniu budynku każde pomieszczenie rozświetlał blask lampy, a smutną ciszę rozpraszał odgłos kuchennej krzątaniny, pobrzękiwania naczyń oraz wesołych rozmów. Dopiero wtedy bezosobowy salon choć na chwilę przestawał wyglądać jak po przeprowadzce, a jął przypominać dom – miejsce, do którego zawsze chciało się wracać.

          - Słyszałeś, co tam u naszej Khloe? Dawno maleńka się nie odzywała – zagadnęła w zamyśleniu Muriell. Szczerze mówiąc, ja nie tęskniłem za moją rozkapryszoną, przyrodnią siostrą. – Czy w tych czasach na obozach muzycznych naprawdę nie ma już telefonów?

          Zaśmiałem się cicho stojąc u progu kuchni, oparłszy się o ścianę. Wyblakłe już rudawe włosy kobiety ledwo dotykały ramion, a jednak zdołała spiąć je w drobnego koka.

          - Są, ale chęci na rozmowy z rodziną nie przychodzą tak łatwo w jej wieku – wyjaśniłem, sam nie wiedząc, czy nabijam się z siostry, czy rzeczywiście tak sądzę. Tak jak się tego spodziewałem, kobieta zgarbiła się nad przygotowywanym posiłkiem i postarzała się o kilka lat. – Ale nie bój się, do mnie się nawet nie odzywa, jak jest w domu.

          Muriell zaśmiała się cicho pod nosem, po czym odwróciła się ku mnie i puściła mi oczko z dziwnym uśmiechem na twarzy. Za to darzyłem ją sympatią – nigdy nie pozwalała, by zły nastrój zagościł na jej twarzy dłużej niż parę sekund.

         Podszedłem do stołu i przycupnąłem na jednym z obitych dziwnym białym materiałem krzeseł – równie idealnie wyczyszczonych i bezosobowych jak cała reszta salonu. Po chwili Muriell ułożyła pudełko truskawek na stole i miskę, do której kolejno wrzucała obdarte z zieleniny owoce.

          - Kiedy wraca twoja matka? – zagadnęła, choć wątpiłem, czy aby na pewno chce znać odpowiedź. – Od tak dawna jej nie widziałam, że nawet nie pamiętam, jakiego koloru ma oczy.

          - Witaj w klubie. Nawet nie jestem pewny, czy jej włosy są czarne, a może jasnobrązowe.

          Muriell odstawiła w zamyśleniu nóż. Spojrzałem na nią zdziwiony, jednak ta, ku mojemu zaskoczeniu, również dosiadła się do stołu i umościła swoją starą, pokrytą bliznami dłoń na mojej. Poczułem się cudownie, wiedząc, że jest choć jedna osoba, która ma dla mnie odłożone miejsce w sercu.

          - Kochanie – zwróciła się do mnie czule – wiedz, że twoja matka stara się pogodzić pracę z macierzyństwem, ale w tych czasach naprawdę nie jest łatwo być kobietą sukcesu z dwojgiem prawie dorosłych dzieci.

          Delikatnie wyplątałem dłoń z naszego bezradnego uścisku i chwyciłem rękę Muriell tym razem obiema. Kobieta uśmiechnęła się szeroko, po czym, jakby nigdy nic, wróciła do przyrządzania truskawek.

          - Wiesz, znalazłam coś dzisiaj – zaczęła tajemniczo. – Pewnie uznasz mnie za wariatkę, ale uważam, że nie może być to zbiegiem okoliczności. Pewnie myślisz: o czym ta starucha gada, ale ja wiem swoje i jeżeli... – Muriell trajkotała dalej, a jedyną rzeczą, o jakiej pomyślałem, była sprawa, która doprowadziła kobietę do tak dziwnego stanu.

          - Muriell, po prostu powiedz – wyszczerzyłem się do niej. Ona również się uśmiechnęła, a zaraz potem widziałem tylko jak jej spłowiałe włosy zniknęły za ścianą, po czym podskakując wesoło, wróciły wraz z całą postacią.
          Przejęcie malujące się na twarzy Muriell zaczynało mnie zastanawiać i jednocześnie napawać lękiem. Nie rozumiałem, jak ważne będą dla mnie przyszłe wydarzenia.

          - Kiedy na ciebie patrzę, poważnie zaczynam dostawać pietra – wyznałem, śmiejąc się, jednak kobieta pozostała niewzruszona. – Muriell, o co chodzi?

           Rzuciła jakąś gazetę na stół tak zdenerwowana, że zastanowiłem się, czy powinienem do niej zaglądać.

          - O to – oznajmiła, przerażona. Widząc, iż nie mam pojęcia, co powinienem zrobić ze „znaleziskiem”, dodała, zniecierpliwiona: – Strona szósta.

          Coraz bardziej ciekawy ułożyłem przed sobą gazetę, po czym zacząłem ją wertować.

          Pierwsza, trzecia... szósta.

          Z początku nie rozumiałem obaw opiekunki. Wielki, wytłuszczony tytuł, głoszący rocznicę nieznanego mi pożaru, wcale nie wydawał mi się straszny ani godny przejęcia. Patrząc jednak na twarz Muriell, coś kazało mi się zastanowić nad artykułem. Przeczytałem jeden raz, a potem kolejny, jednak nadal nic z tego nie rozumiałem.

          - Wybacz mi Muriell, ale nie mam pojęcia, czym się tak przejęłaś – wyznałem bez ogródek.

          Kobieta wywróciła teatralnie oczami, podszedłszy do stołu, i wyrwała mi gazetę. Po chwili oddała mi ją jednak z wahaniem.

          - Po prostu przeczytaj jeszcze raz.

          Tak zrobiłem.

ROCZNICA TRAGEDII W WOLLSFALLS

Cała Ameryka pamięta wielki pożar sprzed siedmiu lat. Miał miejsce w 2005 roku, 16 kwietnia, który dotknął niemal całą dzielnicę starych domów w Wollsfalls. Jak ustalili śledczy, ogień zapłonął wpierw w domu należącym do rodziny Oakleyów, by następnie pochłonąć po 4 budynki na zachód i wschód. Łącznie zginęło dokładnie dziewięćdziesiąt jeden osób plus zwierzęta takie jak: psy, koty, krowy i konie. Co dziwne, w domu Oakleyów nie znaleziono żadnych ciał prócz zwłok należących do ojca dwójki chłopców (Kaina Oakleya, lat jedenaście oraz Charlesa Oakleya, lat dziewięć) – Johna Oakleya. Kolejne trzy lata po tragedii policja starała się rozwikłać sekret zniknięcia dwójki dzieci, jednak tajemnica nie została rozwiązana po dziś. Niektórzy eksperci negują wiadomość, że chłopcy mogliby przeżyć, a wyjaśniają ich zniknięcie bardzo prosto – całe szczątki spłonęły, choć teoria ta nie posiada wielu zwolenników.

Sytuacja nie została powtórzona w pozostałych domostwach. Policja uważa, że chłopcy uciekli, choć nikt nie ma pojęcia, dlaczego nie chcieli się ujawnić. Została postawiona również teza, iż dzieci zostały zamordowane przez dzikie zwierzę, terroryzujące tamte rejony w okresie wybuchu pożaru. Do dziś nikt nie ma pojęcia, co rzeczywiście mogło się wydarzyć podczas tej strasznej nocy.

Ci, którzy przeżyli, opisują zdarzenie jako normalny wieczór, który z czasem okazał się ostatnim dla wielu z ich bliskich. Często mówią też, iż myśleli, że również zginą.

Dziś jednak idziemy dalej, a tajemnice przeszłości ciągle ciążą policji. Nasza gazeta postanawia więc spróbować raz jeszcze. Dodajemy poniżej znalezione zdjęcia dwójki braci, którzy pozując, mieli po jedenaście i dziewięć lat. Być może rozpoznają państwo dzieci i dzięki temu pomogą doprowadzić sprawę do końca.

          Nic nie rozumiejąc, przeniosłem wzrok na zdjęcia zaginionego rodzeństwa. Z początku nie dowierzałem własnym oczom, jednak im rozpaczliwiej szukałem cech wyglądu, które miały świadczyć o błędnych założeniach, tym widziałem, iż chwytam się ostatniej deski. Nie chciałem, by to była prawda. To nie mogła być prawda.

          - Co to ma znaczyć? – zapytałem, zszokowany odkryciem. Muriell wydawała się skurczyć, a jednocześnie nabrać pewności. – To jest jakiś chory żart?

          Kobieta łypnęła na mnie spode łba, a ja po prostu przestałem odczuwać jakiekolwiek wyrzuty sumienia. Ja tylko chciałem, żeby to nie okazało się prawdą, a robiąc wszystko, by tak się stało, wyłączyłem na jakiś czas uczucia.

          - Charlie, doskonale wiesz, iż nigdy nie zrobiłabym czegoś tak głupiego – usprawiedliwiała się, chociaż dałbym głowę, że w jej tonie dało się usłyszeć... karcenie?

          - Widać się myliłem – odparłem z jadem, po czym odrzuciłem gazetę na stół tak szybko, jakby parzyła mnie w ręce.

          Wstawszy, wpierw minąłem wciąż powtarzającą moje imię Muriell, a następnie wyszedłem z domu frontowymi drzwiami, starannie ukrytymi za schodami na piętro. Nie omieszkałem przy tym nimi trzasnąć tak głośno, iż framuga zadrżała od siły uderzenia. Idąc, wciąż słyszałem cichy, rozpaczliwy głos Muriell, który towarzyszył mi tak długo, jak długo pozostawałem w bezruchu. By pozbyć się kłębiących się w głowie myśli zacząłem więc biec, co choć w minimalnym stopniu pomogło mi wyciszyć wrzaski wydobywające się z mojej głowy. Pędziłem przed siebie tak daleko, że po jakimś czasie przestałem poznawać otoczenie. Nie obchodziło mnie to.

          Wiedziałem, że to wszystko przypomina niskobudżetowy film, w którym na koniec okazuje się, że matka była ćpunką i podczas chwili słabości zostawiła dziecko na śmietniku. Ale ta gazeta, te zdjęcia... To wszystko nie miało sensu. Od zawsze wychowywała mnie Rackell, a po sześciu latach towarzyszyła wredna Khloe. Szczerze mówiąc, pasowało mi takie życie. Owszem, czasami bywało ciężko. Owszem, najczęściej chciałem wyjść z bezosobowego domu Rackell i pobiec tam, gdzie odnalazłbym spokój, jednak to wciąż była moja matka. Niezależnie jak bardzo nie chciałem tego przyznać.

          Teraz byłem do tego zmuszony, gdyż podświadomie wierzyłem w tę całą historię, choć nie potrafiłem jeszcze przyjąć nowych informacji do podświadomości.

          Nogi bolały mnie od ciągłego biegu, a oddech przychodził z coraz większą trudnością. Nie chciałem się zatrzymywać, jednak natłok myśli pozbawił moje ciało kontroli. Wykonywało czynności odruchowo, bez mojej zgody. Byłem zmęczony? Stawało. Potrzebowało odpoczynku? Podążało w kierunku ławki.

          Zrezygnowany, posłuchałem go, wciąż widząc przed oczami sen, ale jak teraz o tym myślałem, przypominało raczej wspomnienie. Usiadłem, jednak wszystkimi zmysłami odbierałem całkiem inną rzeczywistość – tą, z mojej głowy. Przede mną biegła blondwłosa kobieta z wiaderkiem wypełnionym maleńkimi, różnobarwnymi muszelkami. Znaczyła na piasku drogę, a ja podążałem za nią, olśniony jej blaskiem i uśmiechem. Czułem pod stopami krople odłączające się od spieniających fal, a na twarzy słońce. I kiedy miałem już zatracić się w wspomnieniu, szara, deszczowa sceneria nieznanego parku powróciła, a spadające z nieba krople zraszały moje włosy. Machinalnie dotknąłem ich, wspominając zdjęcie młodszego z chłopców. Nie przypominały barwą moich, jednak mimo wszystko wydawały się podobne.

          Wciąż pragnąłem odnaleźć jakiś błąd – zły kolor oczu, może błąd w wieku chłopca wyglądającego jak mój bliźniak, jednak im dłużej chwytałem się ostatniej deski ratunku, tym bardziej zaczynałem przyjmować prawdę.

          Nie wiedziałem, co robić. Z jednej strony chciałem zadzwonić do Jareda, ale doskonale wiedziałem, że ten wyśmieje całą sytuację i zaprosi mnie na piwo, a z drugiej pragnąłem porozmawiać z Muriell, ale i to odpadało, gdyż wstydziłem się spojrzeć jej w twarz.

          Rozglądnąłem się dookoła, starając się dojrzeć rozwiązanie. Natrafiwszy wzrokiem na rudowłosą dziewczynę siedzącą obok mnie, odsunąłem się gwałtwnie, niemal upadając na trawę.

          - Przepraszam, chyba się mnie nie spodziewałeś. – Wyszczerzyła się do mnie szeroko.

          - Nie, raczej nie – warknąłem, po czym schowałem twarz w dłoniach. Dlaczego to wszystko musiało być takie trudne?!

          Starałem się wyciszyć na wszystkie dźwięki z parku, z ulicy. Chciałem pogrążyć się w ciszy, jednak ani jedna z tych rzeczy nie miała zamiaru przestać hałasować.

          - Wszystko w porządku? – zagaiła nieznajoma.

          Wywróciłem teatralnie oczyma, podirytowany namolnością dziewczyny.

          - Sama oceń – zachęciłem, zwróciwszy swój wzrok na jej wiecznie uśmiechniętą twarz. – Załóżmy, że żyjesz sobie jak księżniczka w pałacyku, ale jednak czujesz się samotna. I nagle dowiadujesz się, że to nie twoje życie, że kucyk i król nie należą do ciebie, a gdzieś daleko, za lasami, za górami jest inny konik, który nadal na ciebie czeka. Uwierzysz w bajeczkę i pójdziesz mu na ratunek, czy zostaniesz i nadal będziesz żyć w kłamstwie?

          Uśmiechnąłem się chytrze, ale, o dziwno, dziewczyna wyglądała tak, jakby naprawdę zastanawiała się nad odpowiedzią. Po chwili odparła:

          - Wiesz, chyba zostałabym w zamku. I co, że król i kucyk nie należą do mnie. Przecież ten prawdziwy – zaakcentowała ostatnie słowo – koń nie musi być lepszy od tego, którego miałabym w zamku.

***

          Po wyjściu, którego pożałowałem, kiedy tylko przekroczyłem próg domu, myślałem w kółko o tym dziwnym artykule i o przerażonym spojrzeniu Muriell wręczającej mi gazetę. Wciąż nie mogłem przetrawić tego, co ujrzałem w prasie – zdjęcia małego chłopca z uśmiechniętymi brązowymi oczami i ostrzyżonymi na rekruta włosach w tym samym kolorze. Wiedziałem, że nie mogłem się pomylić. Mimo wszystko, każdy człowiek pozna swoją podobiznę, tyle że o kilka lat młodszą.

          Patrząc na rozciągnięte w uśmiechu, wąskie usta dostawałem gęsiej skórki. W głębi duszy czułem, iż właśnie dowiedziałem się prawdy, a mimo to nie pozwalałem jej przedostać się do mojego serca. Wtedy okazałoby się bowiem, że całe moje dotychczasowe życie było nienagannie dopracowanym kłamstwem. Owszem, wcześniej sam zacząłem już coś podejrzewać, ale to? To przewyższało wszystko, co zdołałbym sobie wyobrazić.

          Najważniejszym pytaniem, które kuło mnie w serce było: skąd moja matka mnie wzięła? Dlaczego tylko mnie i kim teraz był Kain, mój starszy brat?

          Nagle przed oczami ujrzałem radosnego chłopaka z równie brązowymi oczami, co moje, jednak te jego posiadały dziwną głębię, która oświadczała każdemu innemu, że jest wyjątkowy i... odważny. Oboje mieliśmy różne rysy – ja łagodne, on zadziorne, ale przy tym  szczególnie dobre.

          Rozejrzałem się dookoła z zakłopotaniem, gdyż spostrzegłem, że przez całą drogę samoistnie wracałem do domu. Oczy zaszły mi łzami, kiedy pomyślałem o biednej Muriell, więc ostatecznie przemierzyłem kilka dzielących mnie od ganku metrów truchtem. Przy drzwiach poczułem, jak moje tętno przyspiesza, a wszystkie kończyny całkowicie zamierają, czekając na kobietę.

          Wreszcie, kiedy zacząłem się zastanawiać, czy opiekunka nie zrobiła niczego głupiego, drzwi otworzyły się, skrzecząc, ukazując pulchną twarz kobiety. Jej szare oczy były nabrzmiałe od płaczu, a wyblakłe, rude włosy poprzylepiały się do policzków dzięki wilgoci na twarzy. Na ten widok skurczyłem się w sobie.

          - Przepraszam, Muriell – wyrzuciłem z siebie, po czym instynktownie przytuliłem opiekunkę z całych sił. Co prawda sięgała mi jedynie do ramion, lecz mimo wszystko poczułem na skórze, jak się śmieje. – Naprawdę przepraszam.

          Muriell odepchnęła się ode mnie delikatnie z widocznie poprawionym humorem. Jej oczy znów tryskały energią.

          - Chodź, nic się nie stało, dziecko. – Zbagatelizowała moje wcześniejsze zachowanie machnięciem dłoni. – Kiedy cię nie było, poszperałam trochę w albumach.

          - Znalazłaś coś? – zapytałem, choć nie byłem pewny, czy chcę znać odpowiedź.

- Wchodź, to ci pokażę.

          Najpierw weszła Muriell, potem ja. W domu panował idealny porządek, jak przed moim wyjściem. Jedyne, co się zmieniło, to zdjęcia poukładane w schludnych kupkach na kuchennym stole. Ciekawy, podszedłem bliżej, po czym przyjrzałem się uważnie fotografią. Większość przedstawiała małą Khloe lub matkę. Zaledwie  pięć należało do mnie. Wszystkie zostały zrobione po dziesiątym roku życia.

          - No więc poszperałam w albumach, ale nie znalazłam żadnego zdjęcia z tobą sprzed siedmiu lat. Najwcześniejsze pochodzi z twoich dziesiątych urodzin.

           Spojrzałem na kobietę, zaintrygowany.

          - Naprawdę nie ma nic z wcześniejszych wydarzeń? – chciałem wiedzieć.

          Muriell zaprzeczyła jednak smutno głową, lecz w połowie czynności jej oczy zabłysły ekscytacją. Kobieta pomruczała coś pod nosem i ruszyła ku oszklonej gablocie, gdzie znajdowały się wszystkie zdjęcia. Patrzyłem, jak wyciąga to jeden, to drugi album, by ostatecznie wyciągnąć jakiś mały kawałek papieru. Przypuszczałem, iż ściska w dłoni fotografię.

          - Co tam masz? – zawołałem z kuchni, równie zaciekawiony jak Muriell.

          - Twoje zdjęcie – oznajmiła całkowicie swobodnym tonem. – Spójrz.

          Chwyciłem fotografię. Po bacznym przeglądnięciu się widokowi, spojrzałem, zszokowany, na opiekunkę.

          - Mam na nim może z cztery lata.

          Muriell pokiwała głową ze zwycięską miną.

          - Tutaj, obok ciebie, jest ucięta ręka. – Wskazała pomarszczonym palcem miejsce, o którym mówiła. – Uważam, że stał tu twój brat. 

***

I oto rozdział bo dość długiej przerwie, jednak mimo to się cieszę, że się w ogóle pojawił. Zapewne stałoby się to szybciej, ale przeprowadzałam się i po prostu nie było czasu. Przepraszam wszystkich za zaległości, ale większość już została przeczytana, ale nieskomentowana. Wybaczcie mi to, dobrze? 

Do spraw organizacyjnych. Czekam na szablon od Oli. Już go widziałam i naprawdę jest przepiękny. Będziecie dumni. ;) Rozdział dedykuję Arszenikowi, chociaż tak naprawdę nie wiem, jak opisać powód. Może wystarczy to, że jest? Tak, to chyba dobre określenie. 

A ja mam do was wielkie, ważne pytanie. Po części już się zdecydowałam, ale czy czytalibyście bloga o cofaniu czasu? Mam zamiar założyć. Dobrze, do zobaczenia i do napisania. Jestem dumna z tego rozdziału, chociaż mam wrażenie, że następny jest lepszy. Pozdrawiam!