00. Siedem lat wcześniej

Muse - New Born

Sen owinął wokół niego szczelny kokon, z którego długo nie chciał go wypuścić. I choć miał wrażenie, że chwilami udaje się mu wyrwać – zerknąć przez minimalne szczeliny - za każdym razem udawało się snowi przywrócić na jego twarz leniwy, błogi uśmiech. Przestraszył się więc, gdy nagły hałas podważył jego autorytet i oderwał macki snu od drobnego jak na trzynaście lat ciała chłopca. Walczył długo i cierpliwie, jednak oczy dziecka uniosły się niedługo po klęsce snu.
          Kain był zdezorientowany. Nie wiedział dlaczego nie pozwolono mu dalej śnić ani co powinien teraz uczynić. Z początku zamierzał ponownie schować się pod kołdrą i zamknąć oczy, wyobrażając sobie, jak wraz z ojcem i bratem spacerują po plaży, a gdzieś przed nimi biegnie mama z wiaderkiem muszelek. To było jego jedyne wspomnienie, które potrafiło ponownie zaprowadzić go ponownie do Krainy Morfeusza, choć czasem zastanawiał się, czy rzeczywiście jest wyrwaną z dawnego życia chwilą. Przypuszczał nawet, iż, z braku informacji o matce, stworzył je w obawie, że żaden inny obraz nie zachowa się w pamięci. Miał rację. Dziś mógł tylko marzyć o zachodzącym słońcu i złotym piasku pod stopami.
          Zacisnął kurczowo powieki, gdy po raz kolejny usłyszał szmer. Uspokajał się, powtarzając: „Tylko ci się wydaje, tylko ci się wydaje”, ale im częściej hałas się powtarzał, tym przestawał wierzyć w własne zapewnienia.
          Drżąc, otworzył oczy i spojrzał przed siebie. Prócz srebrnego światła księżyca, zalewającego swym blaskiem pokój, nic nie zwróciło jego uwagi. Nawet ze swojego łóżka potrafił dostrzec zmożoną snem twarzyczkę brata. Był taki spokojny, że nie miał serca go obudzić, choć po plecach przechodziły mu ciarki, gdy tylko myślał o samotnej przechadzce po pustym domu w ciemnościach.
          Ostateczną decyzję podjął dopiero wtedy, gdy odgłosy kroków dały się usłyszeć po raz kolejny. Powoli zsunął z siebie kołdrę, po czym opuścił stopy na podłogę, przez co chłodna temperatura panująca w pomieszczeniu dała się we znaki. Zadrżał, jednak mimo to wstawszy, ruszył ku drzwiom. Nie obyło się bez zlęknionego spojrzenia na szczupłą sylwetkę brata, którą wieńczyły kudłate, czarne włosy.
          Nagle poczuł niezaprzeczalną chęć położenia się obok dziewięciolatka i, wraz z nim, pogrążenia się w świecie snów. Kiedyś zawsze tak robili, ale dzisiejszego wieczoru Kain postanowił, że choć ten raz będzie odważny i dzielny; taki, jaki ojciec pragnął, żeby był.
          Przekroczył próg pokoju i przestąpił niepewnie z nogi na nogę. Korytarz wydawał się straszniejszy niż podczas każdej z wcześniejszych nocy. Zazwyczaj, w obawie przed ciemnością, Kain zamykał oczy i biegł na oślep ku toalecie, jednak tym razem nie wiedział, gdzie zmierza, więc zaciśnięcie powiek nie wchodziło w grę.
          Rozejrzawszy się i wsłuchawszy w martwą ciszę, zwątpił w siebie i już zamierzał zawrócić, gdy – ku jego rozczarowaniu – ponownie usłyszał hałas. Machinalnie zwrócił się w kierunku, z którego dobiegał i nieśmiało ruszył przed siebie. Dopiero po chwili zorientował się, że źródło dziwnych szmerów znajduje się w sypialni ojca – miejscu od zawsze zakazanym. Zląkł się, jednak po przezwyciężeniu strachu otworzył drzwi.
          Sypialnia była mała, z przytulnym odcieniem zieleni na ścianach, choć miejscami przerywały ją pokaźnej wielkości obrazy w dębowych ramach, niegdyś namalowane przez matkę. Większość z nich wisiała nad łóżkiem i dwiema szafkami nocnymi, wykonanymi z podobnego drewna. W niewielkim pomieszczeniu znajdował się jeszcze rząd tęgich szaf wypakowanych po sam czubek obudowy. Wszystko wyglądało tak samo, jednak czarna walizka upchnięta pod oknem naprzeciwko Kaina wydawała się aż kuć w oczy. Wszystko w chłopcu krzyczało, by zaglądnął, co w sobie kryje, lecz jednocześnie jakiś cichutki głosik powtarzał, że ojcu by się to nie spodobało.
          Rozważywszy wszystkie za i przeciw, podszedł do niej, zatrzymując się tylko raz – w czasie, gdy z niebieskiej narzuty w stokrotki uleciał zapach matki. I choć wcześniej nawet go nie pamiętał, poczuł się jak w domu, ten jeden, jedyny raz jak w domu.
          Zanim jednak zdążył przemknąć chyłkiem ku walizce, dziwaczny hałas znów rozbrzmiał mu w uszach. Samoistnie wskoczył do szafy i zatrzasnął drzwiczki, choć po namyśle uchylił je nieco, by móc obserwować wszystko, co działo się w pokoju.
          Szum nie ustawał.
          I nagle, jakby to było całkowicie oczywiste, z łazienki wyszedł ojciec. Wlókł za sobą biały ręcznik, dziwnie upstrzony czerwienią. Kain wytężał wzrok, by dostrzec więcej szczegółów, lecz prócz światła księżyca żadna siła nie próbowała mu ułatwić zadania.
          Ojciec był ubrany w zwykłe, robocze dżinsy i czarną podkoszulkę, przez co chłopiec mógł dostrzec... to. Kain czuł, jak panikuje, serce waliło mu szalenie w piersi, a on sam miał wrażenie, że siedzący metr dalej mężczyzna wszystko słyszy.
          Prawe ramię ojca było zaplamione czymś czerwonym, co niebezpiecznie przypominało te krwawe sceny w horrorach, którymi straszył brata. Nie dość, że ociekała na kremowy dywan, to jeszcze wydobywała się z licznych zadrapań i jednego, większego skaleczenia, które Kainowi skojarzyło się jedynie ze szczękami dzikiego zwierzęcia, o których uczył się na przyrodzie. Nawet nie wiedział, kiedy przyłożył sobie pięść do ust i zagryzł ją kurczowo, by tylko nie zacząć płakać lub – co gorsza – krzyczeć.
          Nie patrzył na ojca. Czuł, że widok krwi pod powiekami zostanie mu na długie lata, tak samo jak niewzruszony wyraz twarzy mężczyzny siedzącego tuż obok. To było tak bardzo abstrakcyjne dla trzynastolatka, którym przecież był, choć po tym zdarzeniu odczuwał dziwne wrażenie postarzenia się o kilka lat.
          Donośny, denerwujący dźwięk dzwonka w komórce ojca wydawał się dla Kaina należeć do zupełnie innego świata, kiedy wyrwał go z głębokiej rozpaczy. Rodzic musiał wyciągnąć aparat z kieszeni, bo już po chwili zaczął mówić opanowanym głosem:
          - Witam, Ever – powitał kogoś z ulgą. – Stało się.
          Nastała cisza, dzięki której Kain mógł usłyszeć ciężki oddech ojca oraz swój. Zmieszane, tworzyły przecudowną muzykę dla jego uszu, jakby od zawsze chciał usłyszeć ich własną melodię – melodię stworzoną tylko dla nich. Dzięki niej zapomniał nawet przez chwilę o okolicznościach i spływającej po ramieniu rodzica posoce.
          - Tak, śpią. Nie wiem tylko, czy mam ich budzić i zawieźć prosto do ciebie, czy zostawić do rana, żebyś już przy nich była, gdy się obudzą – przyznał z beznamiętnym tonem, choć Kain mógłby przysiąc, że zadrżał, gdy wypowiadał słowo „zawieźć”. – Sam nie wiem, Ever. Być może widzę ich ostatni raz... Tak, wiem, że to moja wina, ale... Dobrze, Ever. Przyjedziesz po nich z rana. Ja muszę już iść.
          Kain objął się ramionami, gdy nareszcie zrozumiał. Ci „oni” odnosili się do niego i jego małego braciszka. I ci „oni” mieli zostać sami, bo ojciec odejdzie...
          - Nie! – krzyknął głośno, kiedy zdał sobie sprawę ze swojego beznadziejnego położenia. – Tato, nie możesz nas zostawić! – Wrzeszczał, wyskakując z szafy.
          Kiedy zobaczył zszokowaną twarz ojca, zwątpił w słuszność czynu. Grube brwi zmarszczyły się w geście szoku, a ciemne oczy wydawały się dziksze niż kiedykolwiek wcześniej. Nawet jasna skóra naznaczona czasem wydała się ciemniejsza i bardziej zniszczona. Wpatrywał się wpierw w Kaina takim wzorkiem, jakby chciał go zabić na miejscu, lecz potem spojrzenie mu złagodniało, a brwi powróciły na miejsce.
          - Kain... Co ty tu robisz? Nie powinno cię tu być.
          Chłopiec rozejrzał się dookoła, szukając ratunku, lecz nie znalazł niczego, co pomogłoby mu w wywinięciu się od konsekwencji.
          - Ja nie mogłem spać i usłyszałem coś, więc... – jąkał się i plątał w własnych słowach, ale za nic nie potrafił wytłumaczyć, co właściwie kazało mu przyjść do pokoju ojca. – Bo był hałas i...
          Ojciec zmierzył chłopca przeciągłym, bacznym spojrzeniem, po czym jeszcze bardziej złagodniał. Wydawał się nie odczuwać bólu, który wstępował w ciało Kaina, gdy tylko patrzył na poważną ranę w ramieniu.
          - Och, Kain. Dlaczego zawsze jesteś taki dociekliwy? – zaśmiał się ponuro ojciec, po czym chwycił syna za rękę. Zwarł w tym geście całą czułość, na jaką było go stać. Chciał, by pamiętał, jak bardzo kochał swoje dzieci. – Będziesz uważał na siebie i brata, prawda? – zapytał całkowicie poważnie. Kain nie rozumiał, dlaczego ojciec był taki... smutny. Mimo to pokiwał głową, ciągle nie potrafiąc pojąć wagi słów, które właśnie padły.
          Nagle coś się zmieniło. Dłoń rodzica puściła rękę chłopca raptownie, a głowa odchyliła mu się do tyłu, pozwalając światłu księżyca przywdziać ją przerażającą maską. Kain zadrżał, stojąc, całkowicie sparaliżowany strachem. Ojciec chwycił się za głowę, przez co chłopiec mógł zobaczyć jego oczy – przepełnione tak dogłębnym i ujmującym bólem, że zląkł się jeszcze bardziej. Nigdy nie widział taty w takim stanie.
          - Tato – szepnął cichutko. Nie był nawet pewny, czy rodzic w ogóle usłyszał głos syna.
          Kain obserwował w bezruchu, jak tata rzuca się na łóżko całym ciężarem ciała i wygina się – jak musiał przyznać pomimo lęku – całkiem zabawnie. Z daleka nie dostrzegał wszystkiego, jednak przypominało mu to szamotaninę. Problem pojawiał się wtedy, gdy przypominał sobie, że przecież ojciec był tam sam.
          - Tato! Tato, co się dzieje?! – wołał rozpaczliwie, jednak ten był bardziej zajęty rzucaniem się z jednego kąta w drugi. – Tato, co ja mam robić?!
          Kain przysunął się jeszcze bliżej szafy. Modlił się, by twarde, zimne drewno przyjęło jego ciało i dało mu wniknąć w jego strukturę. Zrobiłby wszystko, byle znaleźć się w innym miejscu.
          - Kain – wychrypiał ojciec chłopca, na co serce trzynastolatka zabiło szybciej. Rozpoznając stary ton, podszedł bliżej.
          Jeden krok wszystko zmienił.
          - Tato – szepnął Kain, jednak na nic innego nie był się w stanie zdobyć. Stworzenie leżące w dziwnej pozycji na łóżku nie mogło być jego ojcem.
          Zamiast skóry, stwora porastało gęste szaro-srebrne futro, tak jasno świecące w blasku księżyca, który, jakby specjalnie, padał na dziwnie zniekształcone dłonie z ostrymi jak sztylety szponami w kolorze tak samo czarnym jak oczy ojca. Bez źrenic, bez znanej i ciepłej odmiany brązu. Tylko czerń. Na dodatek wszystkie cztery kończyny miał wykrzywione w nienaturalny sposób, jakby w drugą stronę, co było przecież niemożliwe. Kain patrzył na wydłużający się pysk z przerażeniem, gdy ten się rozwarł, ukazując ostre kły.
          - Przynieś nóż. – Kain się nie ruszał. – Przynieś! – ryknął.
          Chłopiec drgnął, ale odszukując w głosie potwora własnego ojca, czuł, że musi go posłuchać. Popędził, ile sił w nogach ku schodom, a następnie do kuchni. Nie zwracał uwagi na stół ani rzędy szafek. Wiedział, gdzie należy szukać, więc pognał do jednej z szuflad i energicznie przerzucał w dłoniach różne, niezbyt ostre noże. Dopiero, kiedy niemal nie odciął sobie palca, stwierdził, że ten jest wystarczająco dobry.
          Zdyszany, przybiegł z powrotem do ojcowskiej sypialni, wciąż nie wierząc w to wszystko, co go spotkało jednej nocy. Z początku marzył, by to okazało się snem, a gdy wszedłby do sypialni, ujrzałby chrapiącego mężczyznę z obślinioną poduszką przy boku, ale tak się nie stało. Wręcz przeciwnie. Było jeszcze gorzej.
          Tym razem zastał w łóżku ogromnego basiora, w ogóle nie przypominającego człowieka. Spostrzegł, że zwierzę powstrzymuje się, przez co jego zachowanie zdradzało resztki człowieczeństwa.
          - Wbij ten nóż w moje serce! – ryknął po raz kolejny tak dziko, że Kain odskoczył od ramy jak oparzony. Wydawało mu się, że wielki szaro-srebrny basior miga, stając się na powrót widzialnym.
          - Co ty mówisz, tato!? – zawołał płaczliwie chłopiec.
          - Nie czekaj!
          Kain nie wierzył w to, co robił. Podchodził właśnie do monstrum, wijącego się w agonii w małżeńskim łóżku. Sam nie wierzył w rzeczy, które go spotkały.
          Będąc przy wilku, spojrzał mu w oczy – chciał doszukać się w nich strzępku ojca, jednak nawet jeśli takowy gdzieś się w basiorze znajdywał, zwierzę przejmowało kontrolę.
          Czuł to w kościach.
          Prozaicznie uniósł drgającą dłoń z nożem zaciśniętym między palcami i odwrócił wzrok. Nie chciał na to patrzeć. Już miał się zamachnąć, gdy zerknął kątem oka ponownie w ślepia wilka. Pomimo dzikiej furii odnalazł tam strach – prawdziwy, wszechogarniający strach.
          - Nie mogę – jęknął, po czym opuścił rękę, zrezygnowany. Jak mógłby uśmiercić własnego ojca?
          - Zrób to – zawył żałośnie krzątający się potwór.
          Kain nie miał już siły. Dlaczego po prostu nie został łóżku, kiedy była ku temu okazja? Chciał nawet odłożyć srebrny nożyk na szafeczkę i pójść położyć się spać, zapominając o monstrum, jednak wtedy poczuł coś tak przejmującego, że niemal upadł na podłogę. Popatrzył z przestrachem na przedramię – całkowicie skąpane w szkarłacie - po czym przerzucił wzrok na bestię. Jej pysk zdobiły czerwone plamy, którymi ubarwiło się futro. Kain poczuł, jak zbiera mu się na wymioty.
          Kołysząc się, wpatrywał się w oderwaną skórę. Każdy jego nerw płonął od płynącego przez nie bólu – tak dojmującego. Jakby w majaku, sięgnął po zwykły, kuchenny nóż z srebrnego kompletu matki i popatrzył w oczy potwora po raz ostatni. Nie pamiętał, kim był wcześniej. Wiedział tylko, że jeśli czegoś nie zrobi, bestia dorwie też jego brata, a do tego nie mógł dopuścić.
          Zanim się obejrzał, zamachnąwszy się, cisnął nożem o twardy tors zwierzęcia. Zaskowyczało cicho, po czym zaskomlało raz jeszcze.
          - Dobra robota – pochwalił go głos ojca, choć wydobywał się z paszczy potwora.
          Kain patrzył zszokowany, jak srebrny łeb ojca opada bezwładnie, a wraz z nim głowa chłopca. Ścisnął zwierzęce futro w dłoniach i załkał cicho, modląc się do taty, by kiedykolwiek mu wybaczył, ale wątpił, by śmierć mogła być jakkolwiek usprawiedliwiona.
          Wpatrując się dziwnie spokojnie w ślady zębów na przedramieniu, które pojawiły się jakby znikąd, rozmyślał o tym, co teraz pocznie.

***

No więc oto jest prolog. Nareszcie, chciałoby się rzec. Co prawda został napisany jakiś czas temu, jednak wolałam zabezpieczyć się rozdziałem na przód, nim ostatecznie rozpocznę tę historię. Wiem, że zaczynam to mówić niemal tak często, jak zakładam bloga, ale kocham bohaterów Księżycowej Przeszłości i niech mi obetną głowę, jeśli znów opuszczę bloga. 

Mam nadzieję, że pokochacie Charliego i Kaina tak bardzo jak ja. Pozdrawiam i życzę udanych wakacji. ;*